Nog een paar dagen vrij..

8 november
Vanochtend heeft Tjitra mij vroeg opgepikt om langs mijn werk te gaan voor een kennismakingsgesprek. Maar helaas, zoals in Suriname de gewoonste zaak van de wereld is, ging die afspraak niet door. Ze hadden de mail niet op tijd gelezen, tjah, kan ik daar ook meteen aan wennen;). Toch heeft Tjitra mij rond gereden en de hot-spots laten zien en vooral ook de plekken waar ik volgens haar niet hoef te komen. Er zijn aardig wat arme straatjes waar een hoop mensen een moord doen voor mijn portemonnee. Naast siteseen had Tjitra nog iets om aftehandelen. Ze had notatie geld bij elkaar gekregen voor 2 basisscholen die met kinderen zaten waarvan de ouders achter liepen op betaling. Dit is dus hartstikke sneu voor die ouders, maar ook zeker voor de kinderen. We hebben in totaal 10 kinderen van dit drama kunnen ontnemen. Ik ben dus mee geweest naar 2 scholen om het geld af te leveren. Tjirta doet dit dus het liefst zelf, zodat ze kan zien waar heb geld echt heen gaat. Als bewijs heeft Tjitra een ‘factuur’ geschreven en heb ik ondertekend als zijde ‘getuigen’. Oh en al die mooie grote sprekende donkeren ogen die je dan aanstaren als je de klas inloopt. (De flappen werden gewoon voor in de klas aan de schooldirectrice, die ook gewoon les geeft overhandigd.) Zo raar. De lokalen zijn net kippen hokken met een golfplaten dak en kippengaas vanaf een 1.5 vanaf de grond, een ramp voor een kind met een concentratie probleem. Maar goed, die kinderen zijn dus voor een jaar gered, ik ben benieuwd of het volgend jaar weer gaat lukken.. S’avonds zijn we lekker met z’n alle uiteten geweest op Blauwgrond (een gebied in Paramaribo). Heerlijke bami, nasi, bakbanana en loempia. Gelukkig is de scherpheid aardig te vermeiden.. pff.. daar was ik nog al bang voor aangezien ik echt slecht tegen scherp kan. Alle sausje gewoon laten staan. Die avond is Ilse, onze nieuwe huisgenoot heelhuids geariveerd. Leuke meid!


9 november
Ilse en ik zijn vanochtend vroeg weer opgehaald door Tjirtra. Dit keer voor een rondleiding voor Ilse én de beloofde kennismakingsgesprek jaja. Juf Jennifer en de directrice hebben mij verwelkomt. Zij hebben mij het een en ander uitgelegd over de school en over de leerlingen. Het is dus een doven én blinden school. Ze krijgen hier gewonen lessen en uiteraard aangepaste lessen met het doel ze zo snel mogelijk in het regulieren onderwijs te krijgen. Ik ga er vanaf maandag beginnen van 8 tot 13. Verder mag ik geen hempjes, te korten broeken en slippers dragen en ik ga er heen op de fiets, zo’n 20minuutjes fietsen. Daar ben ik nog best wel een beetje zenuwachtig voor. Fietsen hier is niet zo als in Nederland. Niemand houd zich hier aan de regels en fietsen doen de meesten hier niet en zeker Surinamers niet, er wordt ook absoluut geen rekening gehouden met ze. Als je gezien wilt worden in het verkeer dan moet je toeteren en aangezien er op een fiets geen toeter zit en de fietsbel niet boven de gemiddelde boomboxen van de auto’s hier uit komt merken ze je gewoon niet op.

10 november
Vandaag hadden Ilse en ik niets geplant, dus we konden lekker rustig aan doen. We hebben lekker uitgeslapen en zijn het centrum ingegaan. In fort Zeelandia hebben lekker een ijsje met verse fruit gegeten en verder zijn we naar wat mooie bekende plekken geweest. Palmentuin, onafhankelijkheidplein, het presidentieel paleis en nog meer van dat soort bekende plekken. Na wat rondneuzen in wat winkeltjes zijn we naar via huis naar een zwembad gegaan bij een hotel dichtbij ons huis.

S’avonds:
Wauw, mijn eerste stap avond is een feit. En ja, het klopt, de Surinaamers hebben allemaal lossen heupen, en ja, ze dansen met veel passie en overgaven. Wauw! Super leuk om te zien. We zijn vanavond met z’n 5tjes naar Havanna Lounch gegaan. Het begint daar een beetje om 23.00u. Dan wordt er van 23 tot 1 volop gesalsaa’t, gebochatchat, gemarenque’t en gezoukt met een flinke porie passie. Dat is echt mooi om te zien hoeveel mensen dat doen met een brede smile van oor tot oor. Echt het spel tussen man en vrouw. Onze dansleraar was er ook, de uitslover, wat een moves haha. Er staan een hoop Nederlandse studenten aan de kant te kijken en af en toe word er een gevraagd. Uiteraard begon het bij mij ook te kriebelen en kwamen de dans kriebels los. Maar goed, om dan ook echt de stap te nemen was iets te groot. Laat ik dat nou net tegen Lisa, een leuke meid die ik hier heb leren kennen zeggen terwijl er (bleek achteraf) een Surinaamse het opving. Voordat ik het wist vroeg hij mij. Aj, haha. Ik heb gedanst met een Surinaamse man, genaamd Herman haha. Hoe grappig is dat! Jan, Kees, Piet, Herman, je komt hier echt alles tegen.. Maar goed, ik vond het in het begin super spannend en wat stijf, maar hij heeft mij veel tips gegeven en mij leren luisteren naar de muziek. Het was zo leuk om te doen. De Surinaamse mannen zijn op de dansvloer echte heren, dat moet ik ze meegeven. Maar goed, na ene gebeurden het. De dj ging draaien en er kwam een camera ploeg te voor schijn. (Voor een één of andere film, wat precies zijn we niet achter gekomen) en er werd gedanst.. voor het leven. Vijfvoudige salto achterover, 10 rondjes op de kop, billen zo snel schudden dat ze niet meer te zien waren, het kon niet stuk. De ene danser nog extremer dan de ander. Dat pik ik weer mooi mee. Het was echt super gezellig en ik heb ook nog wat meiden ontmoet die ik eerder in het vliegtuig of daarna ontmoet had. Zo groot is Paramaribo helemaal niet.

Aj en nou is het verhaal al veelste lang, sorry:$

Ps. Bedankt voor alle lieve berichtjes van jullie allemaal!