Eerste werkdag!

Dag lieve mensjes uit het koude kleine kikkerlandje;) Hier eindelijk weer een verslag van mij. Wie had dat ooit gedacht dat Lennaert er meer zou plaatsen dan mij. Niemand toch?! Haha Weer een talent van hem ontdekt;). Allemaal bedankt voor jullie berichtjes! Het is raar om te beseffen dat het bij jullie gewoon allemaal doorgaat als ‘normaal’.

11 November
Vanochtend kwam Tjirta ons, Ilse en mij weer oppikken om onze fiets route naar ons werk te laten zien. Na veel instructies, tips en genoteer heeft Tjirta mij bij de Salsa lessen afgezet. Super lief! Na weer wat basisstapjes geleerd te hebben zijn we snel naar huis gegaan om gauw een hapje te eten en zijn we naar ’t Vat gegaan waar we met de andere meiden hadden afgesproken. Het Vat is een restaurant waar boven iedere vrijdag avond de Salsa wordt gedanst. Het was erg gezellig en na 2e zijn we naar een barretje aan de onverkant gegaan waar het feest pas echt begon (zie foto’s). In mijn vorige verslag vertelde ik over de camera ploeg en een spectaculaire dansshow, een van die jongens heb ik in deze bar ontmoet. Hij heeft mij wat ‘moves’ geleerd haha. Vet grappig. Hij vertelde mij dat de opnames een promofilmpje wordt voor hun dansgroep. Nog later die avond zijn we met wat andere meiden en kerels meegegaan naar Zin, ook een dansding. Toen wij daar aankwamen was er nog niemand maar wel een super groot, mooi zwembad… we konden het niet laten haha. Je kunt wel raden wat we gedaan hebben haha.. Heerlijk verfrissend!!

12 November
Deze avond zijn we met z’n alle uit eten geweest in het winkelcentrum Maritraite Mal en een Chinees. Het was lekker en gelukkig niet zo heet. (Ik moet wel de sausje laten staan, want daar komt dus echt het stoom vanuit je oren). Na het eten zijn we met z’n drieën naar Vincent gegaan (een stagiare met Surinaamse familie) en hebben we met een hele groep gekingst (drankspelletje). Vanaf daar hebben we de taxi (een auto en een busje) genomen naar ZaZaZoe (dé discotheek van Paramaribo). Ik keek mijn ogen uit hoe groot en luxe het daar is. Het was erg gezellig. Helaas krijg ik buikpijn van het bier hier wat overigens wel erg lekker is, dus ben ik maar aan de Malibu-cola gegaan. Ook dat is erg lekker, alleen daar heb ik zo snel mijn buik vol van. We moesten het niet al te laat maken want we hadden plannen voor de zondag ochtend. Helaas was het té gezellig om vroeg naar huis te gaan dus waren we nog tegen 5uur thuis.. oeps haha. Het uitgaan hier vind ik echt top, ik ben gek op dansen en wordt helemaal blij als andere dat ook leuk vinden en aangezien dat hier helemaal in de cultuur zit, zit dat wel goed;).

13 November
Verbazingwekkend fit sprong ik om 8uur via de koude douche op de fiets richting de boot die ons naar de overkant om Fort Nieuw-Amsterdam bracht (had Klein Amsterdam ook maar een fort hé;)). Met een hitte van rond de 40graden heb ik m’n ogen daar uitgekeken. Wat een natuur! (en dan ben ik nog niet eens in de binnenlanden geweest). De kleuren van de bloemen, de vogels. Alle planten, stuiken en bomen zijn bijzonder. Ik de soort mossen hier kunnen echt overal groeien. Aan de hoogspanningsdraden, tegen prullenbakken aan (prullenbakken zijn hier wel zeldzaam trouwens. De berm diens hier als stortplaats) in bomen overal.. Wat ook opmerkelijk was, was een rood geverfde brug die we tegen kwamen. Dat was echt het toppunt van de Surinaamse luiheid. Hoe dat gedaan was, de grassprietjes waren mee geschilderd, de kwasten,- rollers,- verfpotten en terpentine lagen er gewoon nog. Zooooooow lui!! (zie foto’s). Na een paar uur rond gestruind te hebben moesten we ons haasten om een grote stortbui voor te blijven. Helaas werden we ingehaald.. Net toen we in het bootje zaten brak de hel los. Zo’n bui begint met harde wint en is niet te voorspellen. Het kan zo binnen een minuut omslaan. Het enige wat werk is schuilen. Het was wel een heel avontuur , met z’n alle in zo’n bootje zitten te midden van dit geweld. Gedonder, wild water, stromende regen. Ik vond wel gaaf om een keer mee te maken en vooral zéér verfrissend!!! Gelukkig konden we aan de overkant aangekomen nog even schuilen in het bootje en konden we daarna terecht in een eettentje.

14 November
Het was eindelijk zo ver, mijn eerste werk dag! De route heb ik zondag nog even goed bekeken op de kaart. Voor de fietstocht ben ik meerdere malen voor gewaarschuwd. In het verkeer zijn alle Surinamers alles behalve vriendelijk. Dodelijke ongevallen in het verkeer is hier heel normaal, het gebeurd dagelijks. Drank en schijt aan de regels zijn daar de grootste oorzaak van. Verder vinden zij het ook niet nodig om hun spiegels (als ze die al hebben) te gebruiken. Als fietser is dat niet bepaalt veilig, je ziet ook bijna niemand hier fietsen op wat gekken stagiaires na;). Maar het ging prima! Je moet brutaal en oplettend zijn. De heenweg kon in gelukkig met Annemieke mee fietsen (naast elkaar is zelfmoord, dat heb ik dus maar niet gedaan haha). Verder had ik van veel mensen gehoord van de instelling van Surinamers tijdens hun werk. Zij stappen nooit naar je toe om te vragen of je iets wilt doen. Als je niks onderneemt laten ze je de hele dag op je kont zitten te niksen. Of terwijl proactief en veel vragen is een must. (Ja mam, een PROACTIEVE WERKHOUDING, je favoriet;)). Daar aangekomen stapten ik op een klestende groepje goed gevulde Surninaamse vrouwen af en stelde mij voor. Mijn colegaatjes. De school directrice was nog niet aanwezig dus nodigde ik mijzelf uit bij een leerkracht aan te haken. Deze vrouw vertelde enthousiast over haar les ALH (alledaagse bezigheden, bij ons verzorging). Mijn eerste indruk van de school is positief. Natuurlijk, er moet een hoop gebeuren aan het gebouw en er zijn een hoop gaten waar blinden zich lelijk aan kunnen bezeren, maar de sfeer is gemoedelijk en veilig. De kinderen worden helaas wel 9 van de 10 keer echt gedumpt op school. De meeste ouders hier produceren kinderen zonder er bij na te denken en komen vaak in de problemen omdat zij het niet kunnen betalen. Laat staan als je kunt blind is. Dat is erg sneu. Na een uitgebreide rondleiding en bij iedereen voorgesteld te worden als Juf Karlijn kreeg ik even de kleuters, ik moeste even oppassen omdat de juf en de directrice een gesprek hadden met een moeder die haar zoon al 5 weken thuis had gelaten, arm ventje. Op de school zitten weinig leerlingen maar veel leerkrachten. Dit is een grote luxe, maar goed te begrijpen als ik de directrice zo een beetje heb meegemaakt. Zij zorgt goed voor haar mensen en heeft hard voor de zaak. In deze klas zaten maar 2 kinderen van 8 en 1 kleutertje. Alle blinden kinderen krijgen een slechtziende buddy die hun kan begeleiden door de ruimtes. Dit is een hele leuke manier van doen hier. Jenifer, de directrice, let op dat het goed klikt tussen de buddy’s. Zij observeert de kinderen veel en zij kunnen altijd bij haar kantoor naar binnen lopen. Dit gebeurd ook veel! De kinderen vinden maar aandacht leuk, maar nog wel erg spannend. Bij het voorstellen wordt mijn hand helemaal afgetast alsof zij de kleur willen voelen. Ze stoppen hem nog net niet in hun mond zeg maar haha. De school werk als volgt. Leerlingen komen jong binnen en leren al spelende wijs om manier om te leren afhankelijk van hun beperking. Over het algemeen leren zij allemaal braille (schrijfalfabet in puntjes)met allerlei hulp middeltjes. Ze werken hier met brailler boeken, brailler compers (ja ja, ze hebben er een paar) en vooral brailler tip machines. De kleuters leren al vrij vroeg het alfabet met behulp van een bord met gaatjes en pinnetjes. Op die manier kan hun ‘voel-zintuig’ zich ontwikkelen. Uiteindelijk leggen de oudste leerlingen een toets af en als ze slagen gaan ze naar het regulieren onderwijs. Dan houd het zeker nog niet op voor hun, dan begint het echte werk. Er zijn 2 vrouwen full-time bezig met alle ex-leerlingen te begeleiden. Ze leren andere leerkrachten hoe met blinden om te gaan, ze geven lezingen en gaan vaak bij ze langs. Ze begeleiden zelfs nog volwassenen. Één maal binnen de Louis Braille School opgenomen laten ze je niet meer gauw gaan. Ze blijven er altijd voor hun (ex)leerlingen. Klink goed hé?! Dat dacht ik ook! Naast dat heb ik nog iets moois meegemaakt. Meneer Piet kwam langs. Meneer Piet komt al 18 jaar lang, ieder jaar donaties brengen. Hij heeft in Nedeland een Stichting en brengt zelf ieder jaar alle spullen en geld om het persoonlijk naar het doel te brengen. Hij gaat allerlei scholen, weeshuizen en ziekehuizen langs om van alles te brengen en eventueel ‘nood-spullen’ schaft hij nog extra aan. Vorig jaar waren op de Louis Braille School alle ventilatoren gejat, waardoor lesgeven een hel werd dus heeft Meneer Piet allemaal nieuwe ventilatoren gekocht, de schat. Voor zulke dingen neemt hij geld mee van zijn Stichting. Voor bewijs maakt hij foto’s en daar heb ik uiteraard ook gebruik van gemaakt:D. (zie foto). Hij had echt véél mooie spullen mee, waar de blinden kinderen echt veel aan hebben. In Nederland kost dat dus echt niks, maar hier is het zeer kostbaar en onbetaalbaar voor de school. Wij, Jenifer en ik hebben alles geteld en opgeschreven (dat moet als bewijs) en verdeeld over de klassen. Vet grappig om al die spullen in Suriname te zien! Het viel mij op hoe neutraal iedereen reageerde. Het is hier zo normaal dat er donaties zijn. Uiteraard zijn ze er wel blij mee, maar er wordt over gesproken alsof ze er al op rekenen. Maar goed, ik ben hier ook voor mij zelf en ik doe het graag voor Jenifer. Bij de spullen zat ook een figuurzaag dus ik ga lekker aan de knutsel. Verder is mij gevraagd of ik 1dag in de week meehelp bij de administratie en ik heb al voorgesteld om af en toe te helpen met boeken opzetten in braille. Dat is gewoon doodsaai een boek overtypen, maar het is wel heel belangrijk! Als ze zijn ingetypt kunnen zij een printer die het kan omzetten in braille.

Om een lang verhaal kort te maken: mij eerste indruk is positief. Ik zie het wel zitten om hun 4dagen per week te helpen, ik denk dat ik een positieve bijdragen kan leveren aan hun school en ik heb er veel zin in! De fietstocht ging mij verbazingwekkend goed af (ik ben echt de enige die dat hier na de eerste keer zegt) en vind het wel lekker dat ik die vrijheid.

De wekende zijn hier dus top! De doordeweekse dagen ga ik veel leren en verder moet ik nog even leren om los te laten. (Jaa, ik kom mij zelf hier wel tegen hoor, maar daar is niks mis mee!)

Nou heb ik wel genoeg getypt, als jullie meer willen weten komen jullie maar op skype;).

Wist je dat:
*De muggen hebben mij ontdekt, aj.
*Ik een kolibrie heb zien vliegen.
*Ik s’ochtends niks mag zeggen (dan ben ik te vrolijk;)).
*De koersen hier iedere dag veranderen.
*Alle computer van Louis Braille vol zitten met virussen.
*Er 2 albino’s op de Louis Braille zitten.
*Surinaamse mannen niet goed kunnen fluiten, (dikke lippen) daarom maar ‘n soort ‘pst’ geluid maken.
*Surinaamse mannen zelfs naar je toeteren als er een vrouw naast hun zit.
*Ik nog zoooooo veel meer wil zien van het land en dat ook zeker ga doen.
*Ik me hier kapot geniet!